Dzisiejsze planowane głosowanie podczas sesji Rady Miasta Krakowa nad projektem uchwały dot. postawienia pomnika płk. R. Kuklińskiego przy Placu Centralnym, nie odbyło się. Radni nie podjęli uchwały pod obrady gdyż wniosek o głosowanie nad nią został wycofany. Radni będą próbowali lepiej poznać problem i uzgodnić stanowiska. Wniosek może wrócić pod obrady za dwa tygodnie.
Opis idei architektonicznej pomnika płk. Ryszarda Kuklińskiego w Krakowie.
(20 sierpnia 2009)
Teren inwestycji przecina oś widokowa idąca z kierunku północnego, czyli od Alei Róż przez Plac Centralny im. Ronalda Reagana, aleję Jana Pawła II i powstały w roku 2007 pomnik poświęcony Solidarności. Pomnik ten przeniesiony został sprzed Wydziału Zgniatacza Huty ArcelorMittal Polan S.A. (d. im. Lenina) i przypomina o ruchu społecznym-solidarnościowym, który miał miejsce w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku właśnie w tej dzielnicy Krakowa.
Założeniem koncepcji jest przedłużenie osi widokowej w kierunku południowym. Stworzona zostaje delikatna przed skarpa, lekkie wzniesienie przed historyczną już Skarpą przy placu Centralnym im. Ronalda Reagana.
Teren, począwszy od południowego krawężnika chodnika przy al. Jana Pawła II i Pomnika Solidarności, znajdujących się na przedpolu podejścia, łagodnie wypiętrza się wzdłuż osi wyrównując jego naturalny spadek w kierunku południowym i tworząc równię pochyłą o długości 40 metrów, do wysokości 1,70 metra od poziomu obecnego, symulując cokół i bazę.
Na szczycie pochylni, będącej deptakiem pojawia się pomnik – kompozycja architektoniczno-rzeźbiarska wykonana w brązie i kamieniu granitowym, w którym wykuty jest napis (czytelna z dużej odległości dedykacja o treści pochodzącej z deklaracji komitetu budowy). W stóp kolumny napis – cytat słów prof. ks. J. Tischnera. W środku kolumny, w pięciu językach napis o nieustalonej jeszcze treści.
Pomnik ma formę kolumny o wysokości około 17 metrów z kamienia na planie pięciokąta, powyżej wmontowana jest kompozycja z brązu o wysokości
Napisy:
(u góry) MY, POLACY i AMERYKANIE \*, ŚWIADOMI ZNACZENIA HEROICZNEJ MISJI OBEZWŁADNIENIA IMPERIUM ZŁA ROZUMEM I WOLĄ SAMOTNEGO ŻOŁNIERZA – PUŁKOWNIKOWI RYSZARDOWI KUKLIŃSKIEMU TEN MONUMENT USTANAWIAMY.
\* - słowo: „… i Amerykanie…” jeszcze nie jest ostatecznie uzgodnione.
(na wys. ok. ½ pomnika) – tekst w 5 językach – jeszcze nieustalony.
(u dołu kolumny) ŻADNE STANOWIONE PRAWO, ŻADNE PRZYSIĘGI, ŻADNE POGRÓŻKI NIE POWSTRZYMAJĄ LUDZKIEGO SUMIENIA.
Radny Stanisław Moryc zapytał dlaczego w porządku obrad nie ma projektu dotyczącego wypowiedzi Rady Dzielnicy w sprawie budowy na skwerze pomiędzy os. Centrum E a NCK pomnika płk. Kuklińskiego. Zaproponował podjęcie Rezolucji lub uchwały na obecnej sesji.
Przewodniczący wyjaśnił, że wniosek wpłynął na dyżurze w dniu 24.03.2009 i Zarząd będzie go rozpatrywał, ale jeżeli trzeba można go rozpatrzyć na obecnej sesji.
Radny Stanisław Moryc zgłosił wniosek o wprowadzenie w/w projektu jako Druku nr 16. Radny Tomasz Urynowicz poparł wniosek o przygotowanie projektu uchwały w przerwie i zaproponował procedowanie go jako Druku nr 16 w trybie nagłym.
Prowadzący poddał pod głosowanie wniosek Radnego Urynowicza.
Wyniki głosowania:
Głosowało: 19 radnych
Za głosowało – 14 radnych
Przeciw - 0
Wstrzymało się - 5 radnych
(...)
5.
(...)
Przewodniczący ogłosił 15 minut przerwy – przygotowanie projektu uchwały i wniosków (zał. nr 7).
Po przerwie przystąpiono do procedowania projektu uchwały.
Druk nr 16 – projekt Grupy Radnych – referent Stanisław Moryc.
- w sprawie lokalizacji pomnika płk. Ryszarda Kuklińskiego w obszarze między os. Centrum E a NCK
W dyskusji głos zabrali radni: Tomasz Karpierz – zaapelował do radnych o głosowanie przeciwko lokalizacji pomnika na terenie pomiędzy os. Centrum E a NCK, Tadeusz Owczarz, Józef Krężołek, Tomasz Karpierz, Edward Porębski,
Radny Edward Wurst zgłosił wniosek o rozdanie radnym kserokopii projektu uchwały i zapytał czy są wymagane wnioski.
W dyskusji głos zabrali radni: Kacper Rosa, Tomasz Urynowicz, Stanisław Moryc, Alicja Pęgiel, Stanisław Moryc, Tomasz Urynowicz.
Wszyscy Radni otrzymali kserokopię projektu uchwały.
Wyniki głosowania:
Głosowało: 18 radnych
Za głosowało – 12 radnych
Przeciw - 4 radnych
Wstrzymało się - 2 radnych
Radni Tomasz Karpierz i Kacper Rosa zgłosili votum separatum.
Uchwała nr XXXI/305/09.
(...)
AGORA A KULTURA OBYWATELSKA
Pojęcie „agora” i „kultura obywatelska” są równie stare jak sama demokracja. Są również nierozerwalnie ze sobą powiązane. Aby mogły spełniać swe zadanie, muszą współistnieć ze sobą. Z definicji demokracji wynika, że rządy sprawuje lud. Do tego niezbędna jest płaszczyzna komunikacji, na której dzięki interakcjom pomiędzy ludem a władzą możliwe będzie wypracowanie rozwiązań akceptowanych przez wszystkich obywateli. W starożytnej Grecji agora była miejscem, rynkiem stanowiącym centrum polityczne, administracyjne i religijne. Na placu tym zgromadzenie obywateli decydowało o sprawach politycznych, religijnych i sądowniczych. Agora była również miejscem korelacji władzy z ludem – istotna była konfrontacja sfery publicznej (władzy) ze sferą prywatną (obywatele), dzięki czemu możliwe było funkcjonowanie instytucji demokracji. Odpowiednikiem greckiej agory było rzymskie forum. Agora była najważniejszym składnikiem życia państwowego w czasach demokracji „bezpośredniej”, kiedy to obywatele wspólnie decydowali o żywotnych dla kraju i ich samych kwestiach. Od obywateli uczestniczących w procesach decyzyjnych wymagana była odpowiednia kultura obywatelska. Tylko odpowiedni ludzie mogli decydować o losach swoich i innych ludzi. Kultura obywatelska, będąca składnikiem kultury politycznej deprecjonuje poziom „demokracyjności” decyzji, a tym samym państwa. Im niższa kultura obywatelska, tym bardziej niewłaściwe i nieprecyzyjne decyzje będą podejmowane. Brak kultury wyklucza całkowicie istnienie agory, gdyż ludzie nie posiadający kompetencji obywatelsko-politycznych nie będą w stanie wypracować odpowiednich rozwiązań.
Przez wieki instytucja agory ewoluowała. Dziś nie ma ona charakteru jaki cechował ją w starożytności. Dziś obywatele nie spotykają się w jednym miejscu i nie podejmują decyzji dotyczących losów państwa. W obecnych demokracjach dialog prowadzą wybierani przez lud reprezentanci. Można powiedzieć, że dzisiejszym odpowiednikiem agory są sale parlamentarne demokratycznych państw. Tam ma miejsce dialog polityczny i to tam podejmuje się dotyczące wszystkich obywateli decyzje.
Nie zmieniło się jedno – podobnie jak w starożytnej Grecji, także dzisiaj wymagana jest od wszystkich uczestników współczesnej agory wysoka kultura obywatelska. Bez niej nie było by możliwe funkcjonowanie dialogu decyzyjnego, ani demokracji w ogóle.
